Met vier kinderen gaat het namelijk de hele dag door, die stortvloed aan vragen. Mama waar is mijn hockeystick? Hoe laat is het? Wat eten we?

Hoe is zij toch in vredesnaam in deze situatie terecht gekomen? Het leven lijkt soms wel een aaneenschakeling van niet gemaakte keuzes, maar mama heeft zelf ook allerlei vragen. Waarom is ze getrouwd? Hoe komt ze aan die hond? Wat moet ze nou met deze baan? Waarom zei ze ‘Oke, we doen nog een kind’, terwijl het uitkiezen van een bank soms twee jaar kan duren?

Het wordt Esther af en toe teveel en berg je dan maar, want mama is boos. Boos op d’r kinderen, boos op d’r ex, boos op het meisje achter de kassa, boos op d’r navigatiesysteem, maar vooral boos op zichzelf.